شعروادب

  از آخرین شب شعر آمرصاحب شهید

حجاب چهره جان مـــــــــــــــــی‌شود غبــار تنم            *               خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحـــانیست          *              روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم
 عیان نشد که چرا آمدم کـــــــــجا رفتــــــــــــــــم          *               دریغ و درد که غافل ز کـــــار خویشتنم
  چگونه طوف کنم در فضای عالـــــــــــم قــدس         *                که در ســـــــــراچه ترکیب تخته بند تنم
   اگـــــــــــــــــــر ز خون دلم بوی شوق می‌آید           *             عجب مدار که همـــــــــــــدرد نافه ختنــم
  طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمــــــــــــع            *               که سوزهاست نهــــــــــانی درون پیرهنم
  بیا و هســتی حـــــــــــافظ ز پیش او بـــــردار          *                که با وجود تو کس نشنود ز من که منم

غزل از حافظ

گرازین منزل ویران بســــــوی خانه روم
وگرآنجا که روم عاقــــــل وفرزانه روم
زین سفرگربسلامت بوطن بفزرســــــــم
نذرکردم که هــــــــم ازراه بمیخانه روم
تا بگویم که چه کشفم شد ازین سیروملوک
بدرصــــــــومعه با بربط وپیمانه روم
آشنایان ره عشق گرم خــــون بخورند
ناکسم گربشکایت ســـــوی بیگانه روم
بعدازین دست منوزلف چوزنجیرنگار
چندچندازپی کـــــــــام دل دیوانه روم
گرببینم خم ابروی چومــــــحرابش باز
سجده شکرکنـــــــم وزپی شکرانه روم
خرم آندم که چوحـــــــــافظ بتوّلای وزیر
سرخوش ازمیکده بادوست بکاشانه روم

______________________________________

شعر از مولانا

رو سر بنه به بالين، تنها مــــــــرا رها كن
تـــــــــــــــرك من خراب شبگرد مبتلا كن
ماييــــــــم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهي بيا ببخشا، خــــــــواهي برو جفا كن
از من گريز تا تو، هـــــــــــم در بلا نيفتي
بگزين ره سلامت، تــــــــــرك ره بلا كن
ماييم و آب ديده، در كنــــــــــج غم خزيده
بر آب ديده ما صـــــــــــــد جاي آسيا كن
خيره كشي است ما را، دارد دلي چو خارا
بكشد، كسش نگويد: «تدبير خون‌بها كن»
بر شاه خوبرويـــــــــــان واجب وفا نباشد
اي زرد روي عاشق، تو صبر كن، وفا كن
دردي است غير مردن، آن را دوا نباشد
پس من چگونه گويم كاين درد را دوا كن؟
در خواب، دوش، پيري در كوي عشق ديدم
با دست اشارتم كـــرد كه عزم سوي ما كن
گر اژدهاست بر ره، عشق است چون زمرد
از برق اين زمرد، هيـــــــن، دفع اژدها كن
_______________________________________

دعوت به صلح محمد فقیر فروزی

به صلح و آشتی کوشید بســیار                                     که از صلحست بهبودی بـه هر کار

جهان با صلح میباشد طرفـــدار                                      و لیکن کیــــــنه تــــوزان تـبه کـــــار

همه خواهند جنګ و شور و آزار

یکـــی ګـــــوید منم آقــــا فلانـــی                                       دګرګـــوید کــــــــه خـــــانم خاندانی

زدیـنداری بـــلاقـــددزدوجـــانی                                    شــــــده دیـــن پیشه بـــــازارګــانــی

دریغا پیش ایـــــن رندان طــــرار

نمی ګـــــردند ګـــردرکـــارراضی                                     بـــــــرای صلح و اصــــلاح اراضـــی

ویـــــــادارنددعــــواوتـــراضــــی                                      بــه پیـــش مفتی ومـــــلاوقـــــاضی

برای مــــــرده ریګ پـــــاروپیرار

کـــه چون پروای ویرانی نکردند                                   زویـــــــــرانی پشیمانــــی نکــــردند

غــــم دین و مسلمانی نکــــــردند                                     بغیر ازکـــــارشیطانــــــی نکــــردند

برای چـــه برای عجیب و پـــندار

نمیدانم چه بغض ویاچه کین است                             چــــــــه مــــارفتنه اندرآستین است

چرا با ماغم و اندوه قــرین است                                    همه پیرو به یک دیـــن مبین است

بـــــراه دین کجـــا بدجور و ادبار

بیائيدای وطنداران بـــیائــــــــید                                    بـــــه صلح و آشتی همت فزائــــــــید

وطن را ګر برای خویش خواهید                                  به آبـــــادی او خــــــدمت نمائــــــــید

که تاګردد شګوفــان و طرب بار

ز صلح وآشتی ګــرددګلســـــتان                                     وطن این ســـــرزمین شیرمــــــردان

نـــــه تنها لعل دارد در بـدخشان                                     بودهرسنګ وخاکش لعل ومرجان

بهارش بــــاشـــــدازجنت نمودار

ګـــــرآرامی و صلح آیدبه میدان                                      شود آبـــادی و حــــاصل فـــــــراوان

همه ګردندبـــاهم شاوخــــــــندان                                      بــــــرادرواربـــاهم دوســـــــــتداران

کمربندندبــــــاهم ازپی کــــــــــار

مقام معلم

طشت سپهر لــــــــوحه نـــــــام معلم است                                                   از عرش تابه فرش مقام معلم است

دانائــــــــــی وقار بود ایدآل اگـــــــــــــــر                                                    امیدوایدآل مرام معلــــــــــــــم است

گربود آدمی شرف افزای کاینــــــــــــات                                                    از یمن علم بوده وکام  معلــــــم است

از بهر صلح اخوت خــــــــــــوبی واتفاق                                                   برهمگان هماره پیام معلــــــــــم است

در وصف علم هرچه سخن بشنوی همی                                                    از شان اقتدراوزمان معلــــــــــم است

ایام اگر به کام مســـــــــــــیر شود دمی                                                    این مدعا زسعی مــــــــــدام معلم است

گر تازه ماه خرگه خورشید بنگـــــری                                                      نقش خیــــــــــال گاه خرام معلم است

آنجاکه است حکمـــــــت والایی وادب                                                         جای دیگر مدان در وبام معلم است

دنیا اگر چه بش فروز نپایدی

پایاییش زعلم  ودوام معلم است